Eigenlijk kennen we allemaal een aantal Griekse woorden, die bijna dagelijks gebruikt worden in het Nederlands: ‘Chaos’, ‘drama’ ‘tragedie’, ‘catastrofe’ en ‘odyssee’ zijn zonder meer begrijpelijk voor iedereen. Mijn omzwervingen in november 1980 in de Peloponnesos en Kreta hebben me méér dan eens laten kennis maken met die begrippen.
Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat het vooral de heen- en de terugreis geweest zijn, die niet zo benijdenswaardig waren. Om budgettaire redenen had ik een plaatsje in een Griekse bus geboekt van Brussel naar Athene. Het ritje zou 30 uur nonstop duren en ik heb het bijna gehaald. Vier uur voor aankomst, bij de laatste halte in de buurt van Larissa - het was ongeveer 3 uur ‘s nachts - stapte ik als enige uit om een drankje te kopen. Iedereen sliep, de chauffeur had me niet gezien en voor ik er erg in had, zag ik twee achterlichtjes van de enige bus verdwijnen in de duisternis. Zonder bagage, zonder warme kleren en vooral zonder slaap mocht ik me in het midden van de nacht een weg banen naar Athene om er op zoek te gaan naar wat ik kwijtgeraakt was. Ik kan je verzekeren dat dit niet van een leien dakje gelopen is, maar ik wil je de details besparen.
Ik had heel Athene al gezien voor de situatie begon te normaliseren. Vanaf dan stapte ik meteen op de boot naar Kreta om er te gaan uitrusten. Vijf dagen bleef ik in Matala voor ik eraan begon te denken om ook nog iets te bezoeken.
Voor de terugreis had ik me voorgenomen om via Italië terug te keren. Ik wou Napels en vooral Pompeï zien als laatste hoogtepunt van de reis. Het moet zo ongeveer 24 november 1980 geweest zijn, toen ik op de ferry zat tussen Korfu en Brindisi. Daar was men heel verbaasd dat ik een enkel ticket bestelde voor (al weer) een nachtreis naar Napels. Ik heb nooit zo veel blauwe zwaailichten in de duisternis gezien als toen, maar ik had toen nog geen idee wat er gaande was.
Achteraf kon heel de wereld en ik het lezen in de krant. Ik wil er alleen maar over kwijt dat ik Napels en Pompeï nog steeds niet gezien heb.
Sindsdien neem ik het vliegtuig naar mijn reisbestemming.
Oh ja ... bijna vergeten! De 32 jaar oude dia’s in het album hieronder lijken wel op een doodgewone schoolreis, maar niets is wat het lijkt.
