Er zijn zo van die plaatsen op de wereld, die iets méér tot de verbeelding spreken dan andere: Timboektoe, Ulaan Baatar, Lhasa, Ushuaia, Machu Picchu, Mekka, .... Dat heeft dan minstens evenveel te maken met hun ligging als met hun attractiviteit. Naar bovengenoemde plaatsen is het immers niet altijd eenvoudig tot zelfs onmogelijk om er te geraken als westerse avonturier. Dat geldt eveneens voor de Danakil, die verschrikkelijke woestijn in het Ethiopische Afar-gebied. Het is het laagste punt op de aardbol, ongeveer 120 m onder de zeespiegel, het heeft de hoogste temperatuur op aarde gerekend op jaarbasis, het ligt in een verbluffend vulkanisch gebied en heeft met Erta Ale één van de weinige actieve vulkanen waar je vanaf de kraterrand naar de kolkende lava binnenin kan kijken, de Afar-krijgers zijn bovendien niet zo gesteld op inmenging van buitenaf. Ze hebben uit het verleden een twijfelachtige reputatie als “ballensnijders”. Je komt maar best met goede bedoelingen.
Voor de avontuurlijke reiziger redenen genoeg dus om iedere gelegenheid te baat te nemen om de Danakil te exploreren. Eind 2011 had Sawadee een eerste trip gepland. In combinatie daarmee was er ook nog de doortocht van de provincie Tigray met de unieke rotskerken en last but not least een trektocht in de Simien Mountains met een beklimming van Ras Dashen, de hoogste top van Ethiopië (4550 m).
Zo een kans kon ik niet laten voorbijgaan. Een dergelijke gelegenheid doet zich niet heel vaak voor. Een maand later zou blijken hoe ‘uniek’ deze reis geweest was. In het kamp bij Erta Ale werd een groep toeristen overvallen. Een vijftal heeft het niet overleefd. Een algemeen negatief reisadvies volgde voor de Danakil. De tweede trip van Sawadee werd geannuleerd. Het wordt weer even wachten tot het gebied terug open gaat voor buitenlandse bezoekers.
